Rozdział 4 - Zrobię to. Zemczczę się na nich obydwu

Oddaję  w Wasze ręce kolejny, czwarty już rozdział. Mam nadzieję, że będzie się Wam podobał, bo pisanie go szło mi dość marnie ... Liczę na Wasze opinie w komentarzach! ;) A teraz zapraszam już do czytania :)

Lulu

Rozdział 4Budzę się rano z poczuciem całkiem nieoczekiwanej pewności siebie. Tak, mój plan jest jasny. Zrobię to. Zemszczę się na nich obydwu. Niech mają za swoje. Zranili mnie.
Odsuwam szybko kołdrę, wstaję i podchodzę do szafy z ubraniami. Hmmm... coś wyzywającego. Patrzę krytycznym wzrokiem na moje bluzy i t-shirty. No, zdecydowanie nie posiadam takiego stroju. A jakżeby inaczej! Przecież nie chodzę w takich ciuchach... Wyzywający strój? Nie, to nie dla mnie. A jednak muszę coś wymyślić. I nagle do głowy wpada mi pewien pomysł- Suzie! Ona na pewno coś na to zaradzi. Na klawiaturze telefonu szybko wystukuję jej numer.
- Kris?- mówi zaspanym głosem- Czemu tak wcześnie dzwonisz? Stało się coś?
- Potrzebuję twojej pomocy. Pilnie!- wykrzykuję.
- Jezu, nie krzycz mi do ucha z samego rana... No dobrze, dobrze. A o co chodzi?
- Przepraszam, już nie będę. Musisz mi pożyczyć jakiś ostry ciuch- rzucam do słuchawki.
- Co masz na myśli?- pyta zdziwiona.
- No wiesz... Coś odważnego- bełkoczę i krzyżuję odruchowo palce.
Suzie śmieje się do telefonu.
- Nabijasz się ze mnie, tak?- pytam.
Cudownie, po prostu cudownie. Wystarczająco już jestem zażenowana, a ona jeszcze się śmieje.
- Nie, już jestem spokojna. A po co ci te ciuchy?- Suzie nareszcie rzeczowo podchodzi do problemu.
 Uwielbiam ją. Cała ona. Zawsze mogę na nią liczyć, nie tylko w "ciuchowych" sprawach.
- Och, nieważne. Może potem ci wytłumaczę. To jak? Dałabyś radę mi coś znaleźć?- pytam słodkim głosem.
- No dobra, to będę u ciebie za pół godziny.
- Naprawdę? Dzięki! Kocham cię, dziewczyno! - mówię radośnie.
- No wiem, nie masz wyjścia- śmieje się- To do zobaczenia.
- No jasne. Pa- rozłączam się.
Czyli ciuchy mam z głowy. Uśmiecham się do siebie.

Suzie wpada do mojego pokoju o 8.10. Lekcje zaczynamy o 9.00, więc mamy jeszcze sporo czasu.
- Ty oszalałaś! Naprawdę chcesz w tym iść?- wykrzykuje.
- Tak, Suzie- mówię pewna siebie i przewracam oczami.
- Nie rozumiem... Przecież ty się tak nie ubierasz. Tu chodzi o coś dziwnego... podejrzane to jest i to bardzo!- robi minę w stylu detektywa.
- Wytłumaczę ci to innym razem, obiecuję. Jadłaś śniadanie?- pytam, chcąc tym samym zmienić temat.

- Nie, spieszyłam się, bo miałam przywieźć ubrania pewnej nic nie mówiącej przyjaciółce!

- Wiesz, że jesteś kochana- puszczam do niej oczko- Chodź, nakarmię cię.

Gdy Suzie je śniadanie, ja wchodzę do pokoju Camerona.  

- Cam, no i jak?- pytam, okręcając się wkoło i prezentując swój strój.

Jakby nie patrzeć, to on wymyślił mój plan, więc powinien teraz dokonać obiektywnej oceny przynajmniej jego części.

Mam na sobie króciutką, obcisłą czarną spódniczkę, i miętową koszulę ze spektakularnym jak dla mnie dekoltem. Do tego srebrne koła w uszach i wysokie szpilki na nogach.

Mój brat otwiera szeroko oczy ze zdziwienia i przez chwilę nic nie mówi. Kręci nagle głową.

- Ty w czymś takim? Jezu, Kris, chyba przesadziłaś- wydaje się być niepewny.

- Jak to, no przecież taki był plan, nie?

- Nawet ja nie pozwalam ci w tym iść. Nie chcę, żeby jakieś typy obrabiały za plecami tyłek mojej siostrze- mówi stanowczo i ostro.

- Cam! Jakie typy?! Poza tym, ty nie będziesz mi mówił, w co mam się ubierać, a w co nie- robię naburmuszoną minę i wychodzę z pokoju.

Nie mam już ochoty na dalszą rozmowę z nim. Ależ on jest denerwujący.

Jeszcze raz przeglądam się w lustrze. Może jednak on miał rację? Chyba faktycznie przesadziłam... No i cały mój plan szlag trafił. Nie pójdę w czymś takim...

Biegnę do swojego pokoju po jeansy. Postanawiam jednak zostawić koszulę. Jakaś część planu musi się zachować.

Suzie oczywiście nie powstrzymuje się od wygłoszenia swojego niezadowolenia w związku z moją zmianą zdania. W sumie, ma trochę racji. Spieszyła się, żeby przywieźć mi te ubrania, a ja jednak z nich nie korzystam. No, w pewnym sensie. Koszula w końcu jest.

W szkole, lekcje ciągną się i ciągną. Czas tak mi się dłuży, że coraz bardziej chcę znaleźć się już w domu. Taylor spogląda na mnie cały czas pożądliwym spojrzeniem, jednak chyba za bardzo się krępuje, by do mnie zagadać. Biedny chłopak, teraz czuję, że naprawdę go wykorzystuję. Jestem zła o to na siebie. Będzie jednak musiał pogodzić się z tym, że kompletnie nie interesuje mnie jako mężczyzna. Dobry z niego kumpel, ale nic poza tym.

Koło teatralne na moje nieszczęście zostaje odwołane. Panna Pogue zdecydowała, że po ostatnim przedstawieniu należy nam się odpoczynek. Tym samym skazała mój plan na klęskę. Czuję ukłucie rozczarowania. Zła, podążam przez szkolny korytarz w stronę drzwi wyjściowych. Nagle słyszę za sobą znajomy głos. Robert. Cholera, Robert! O nie! Tytko nie on! Nie teraz!

- Cześć- rzuca spokojnie i dość przyjaźnie.

- Hej- odpowiadam, siląc się na odrobinę optymizmu w moim głosie.

- Tak się zastanawiałem... Odwołali dzisiaj koło, więc może miałabyś ochotę pójść na kawę... Ze mną- mówi, co chwila się jąkając.

Och, tego się nie spodziewałam. Kawa? Z nim? Hmmm... Przecież on mnie nie lubi. Ja nie przepadam za nim...

Spogląda na mnie spod długich rzęs. Jest taki pewny siebie, a jednocześnie niepewny. Takiego Roberta jeszcze nie widziałam. Takiego nieśmiałego. Zwykle jest dość władczy i bardzo męski...

I teraz je zauważam... Usta. Te usta. O Jezu, chyba jest mi gorąco. Mmm... Wracają wspomnienia tamtego pocałunku na scenie. Jego usta tak zmysłowo całowały moje. Są zdecydowanie idealne. Chciałabym jeszcze raz poczuć je na swoich wargach.... Ta myśl pojawia się nieproszona w mojej głowie. Co ja wyrabiam? Ganię się w duchu. Nic nas nie łączy. Nawet nie jesteśmy kolegami. Nie przepadamy za sobą, a ja myślę o całowaniu się  z nim... Jakie to niedorzeczne...

Zza przeszklonych drzwi zauważam młodą dziewczynę. Ma długie blond włosy. Zdumiewająco przypomina mi tą lafiryndę, z którą przyłapałam Mike'a. No i proszę! Jak na komendę pojawia się i on. Podchodzi do niej i namiętnie całuje. Och, nie mogę na to patrzeć. Mam zszargane nerwy przez tego faceta. Jak on może? Już o mnie zapomniał? I to wszystko tylko dlatego, że odgrywałam swoją rolę w cholernym przedstawieniu, podczas którego musiałam pocałować cholernego Roberta Pattinsona! "Ale ten pocałunek nie był taki zwykły"- szepcze mi do ucha moja podświadomość. Ma rację. Nie był. Coś się wtedy stało dziwnego. Nie potrafię tego nazwać...

Robert chyba nie zauważył mojego byłego chłopaka, bo nadal patrzy na mnie wyczekująco. I dobrze, nie musi wiedzieć, że Michael mnie zdradza. Wystarczy, że wiem o tym ja. A to już duży problem, nie potrzeba mi kolejnego.

Widok Michael'a całującego się znowu z tą blondyną uczynił mnie bardziej pewną siebie. Miłe zaskoczenie. No i te usta Roberta, które teraz wykrzywiają się w niepewnym uśmiechu, jakby zachęcając mnie do podjęcia decyzji. A co mi tam! Mogę iść z nim na kawę.

- Chętnie- dukam w odpowiedzi na jego propozycję, a on znowu uśmiecha się do mnie, tym razem z ulgą i zadowoleniem. Ja także się do niego uśmiecham i razem kierujemy się w stronę wyjścia. Zatem czeka mnie kawa z Robertem Pattinsonem...